paris' law

  Ο θεσμός της Διαμεσολάβησης έχει εισέλθει τα τελευταία χρόνια στη ζωή μας. Ακόμα βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο καθώς δεν έχουμε εξοικειωθεί ακόμα μαζί του. Η ελληνική κουλτούρα όμως είναι η κατάλληλη για την εγκαθίδρυση του θεσμού ιδίως στις οικογενειακές διαφορές. Ας πάρουμε το παράδειγμα της διατροφής τέκνων. Το διαζύγιο και η απομάκρυνση των συζύγων «ψυχή τε και σώματι» είναι μια επίπονη διαδικασία σε κάθε ζευγάρι. Όμως όταν αυτές οι διαμάχες γίνονται σε μια ψυχρή δικαστική αίθουσα η κατάσταση από επίπονη γίνεται δραματική. Πέραν του ότι «ανοίγουν» διάπλατα οι «πόρτες» τις οικογένειας σε τρίτους που ζουν και αναπνέουν για gossip , το χειρότερο είναι πως ότι λέγεται εντός της αίθουσας δεν «ξε-λέγεται»,   καταγράφεται και δυστυχώς ή ευτυχώς μπορεί να είναι προσβάσιμο στα τέκνα όταν αυτά μεγαλώσουν. Η διαφορά με τη διαμεσολάβηση είναι ότι η συζήτηση γίνεται σε ένα δωμάτιο, μέσα σε κλειστές πόρτες, με τη συμμετοχή μόνο των δικηγόρων και του διαμεσολαβητή, χωρίς να υπάρχουν πρακτικά,

Η δικηγορία είναι λειτούργημα. Η λέξη λειτούργημα μάλλον θα έπρεπε να έχει ευρύτερη έννοια από την λέξη επάγγελμα αλλά δυστυχώς ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ενώ αναγνωρίζει η πολιτεία τον κοινωνικό μας ρόλο ως λειτουργούς και επιστήμονες, δυστυχώς δεν αναγνωρίζει την επαγγελματική μας υπόσταση. Καθημερινά ο δικηγόρος έχει να αντιμετωπίσει τεράστιες δυσκολίες και να υπερκεράσει ανυπέρβλητα εμπόδια στον αέναο αγώνα για την αξιοπρεπή διαβίωση. Όταν έχεις εκπληρώσει τα καθήκοντά σου, όταν ο εντολέας σου έχει γλυτώσει το σπίτι του από τις τράπεζες, όταν σε μια ποινική δίκη έχει αθωωθεί ή έχει τιμωρηθεί όπως του αξίζει σε ένα ποινικό αδίκημα και όχι βαρύτερα, όταν κάθε μέρα χτυπάει το τηλέφωνο και στην άλλη γραμμή είναι ένας ανυπεράσπιστος πολίτης, ο οποίος αγωνιά να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, τα οποία πολλές φορές με τη δαιδαλώδη γραφειοκρατία αδυνατεί καν να τα κατανοήσει. Πόσες φορές δεν έχει χτυπήσει αργά το βράδυ το τηλέφωνο, Κυριακές, ξημερώματα. «Δεν με αφήνει να δώ