«Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία, κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά, ήταν μια λέξη μονάχα ελευθερία και έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά». Και ξαφνικά «καταργούμε το άσυλο». Έτσι απλά, χωρίς να ανοίξει μύτη. Την επόμενη εβδομάδα η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, η κατάληψη της νομικής, το πολυτεχνείο μπαίνουν στο κουτί της ιστορίας. Διαγράφονται αγώνες και αίμα δυο αιώνων επειδή κάθε κυβέρνηση δεν μπορεί ή μάλλον δεν θέλει να ελέγξει 10 τύπους που διαμορφώνουν τελικά πολιτικές, δήθεν αναρχικούς. Σε μια χώρα δημοκρατική δεν υπάρχει άβατο. Σε μια χώρα δημοκρατική το άσυλο θα πεταχθεί όμως στα σκουπίδια διότι κανείς δεν αναγνωρίζει την διαφορά μεταξύ ελεύθερης διακίνησης ιδεών και παράνομης πράξης. Η απόλυτη ανομία της απελθούσης κυβέρνησης δίνει τη σκυτάλη σε μια νέα κυβέρνηση «σύγχρονη» που με το καλημέρα θα κάνει «έτσι απλά» ότι δεν είχαν κάνει οι πιο αυταρχικές κυβερνήσεις. Οι πιο σκληρές κυβερνήσεις ή και τα πιο αυταρχικά καθεστώτα ναι μεν καταπάτησαν το άσ
ο καλύτερος τρόπος για να μαντέψεις το μέλλον, είναι να το σχεδιάσεις