Ο θεσμός της Διαμεσολάβησης έχει εισέλθει τα τελευταία χρόνια στη ζωή μας. Ακόμα βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο καθώς δεν έχουμε εξοικειωθεί ακόμα μαζί του. Η ελληνική κουλτούρα όμως είναι η κατάλληλη για την εγκαθίδρυση του θεσμού ιδίως στις οικογενειακές διαφορές. Ας πάρουμε το παράδειγμα της διατροφής τέκνων. Το διαζύγιο και η απομάκρυνση των συζύγων «ψυχή τε και σώματι» είναι μια επίπονη διαδικασία σε κάθε ζευγάρι. Όμως όταν αυτές οι διαμάχες γίνονται σε μια ψυχρή δικαστική αίθουσα η κατάσταση από επίπονη γίνεται δραματική. Πέραν του ότι «ανοίγουν» διάπλατα οι «πόρτες» τις οικογένειας σε τρίτους που ζουν και αναπνέουν για gossip , το χειρότερο είναι πως ότι λέγεται εντός της αίθουσας δεν «ξε-λέγεται», καταγράφεται και δυστυχώς ή ευτυχώς μπορεί να είναι προσβάσιμο στα τέκνα όταν αυτά μεγαλώσουν. Η διαφορά με τη διαμεσολάβηση είναι ότι η συζήτηση γίνεται σε ένα δωμάτιο, μέσα σε κλειστές πόρτες, με τη συμμετοχή μόνο των δικηγόρων και του διαμεσολαβητή, χωρίς να υπάρχουν πρακτικά,
ο καλύτερος τρόπος για να μαντέψεις το μέλλον, είναι να το σχεδιάσεις