Αναμφισβήτητα το 2010 εισήχθη στην ελληνική έννομη τάξη, έστω και αρκετά καθυστερημένα σε σχέση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, η ρύθμιση περί υπερχρεωμένων οφειλετών. Ένας αρκετά επαναστατικός νόμος, ο οποίος «έσωσε» πολλά νοικοκυριά αλλά και πολλούς «νοικοκυραίους» που κρύφτηκαν πίσω από τις ευεργετικές διατάξεις. Στα επόμενα χρόνια ρυθμίστηκαν πολλά από τα κενά ζητήματα, τόσο τα προφανή όσο και εκείνα που διαφάνηκαν νομολογιακώς, όμως μαζί με εκείνα που ρυθμίστηκαν, όχι μόνον έχουν παραμείνει πολύ σημαντικά θέματα στον αέρα αλλά δημιουργήθηκε ένα νομικό πλαίσιο με μεγάλα ερωτηματικά. 1. Ο γραμματέας αποκτά δύναμη δικαστή! Κι όμως, παρόλο που ζούμε στο 2016, ο γραμματέας διενεργεί ΕΛΕΓΧΟ αναφορικά με την ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ, ΤΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ, ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΩΝ ΤΕΛΩΝ και αφού εγκρίνει (!) ο γραμματέας ότι όλα είναι καλά, τότε εισάγεται η αίτηση για προσδιορισμό. Υφίσταται κατάφωρη παραβίαση του θεμελιώδους άρθρου 87 του Συντάγματος, όπου «η Δ
ο καλύτερος τρόπος για να μαντέψεις το μέλλον, είναι να το σχεδιάσεις