Ο θεσμός της Διαμεσολάβησης έχει εισέλθει τα τελευταία
χρόνια στη ζωή μας. Ακόμα βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο καθώς δεν έχουμε
εξοικειωθεί ακόμα μαζί του.
Η ελληνική κουλτούρα όμως είναι η κατάλληλη για την εγκαθίδρυση
του θεσμού ιδίως στις οικογενειακές διαφορές. Ας πάρουμε το παράδειγμα της διατροφής
τέκνων. Το διαζύγιο και η απομάκρυνση των συζύγων «ψυχή τε και σώματι» είναι
μια επίπονη διαδικασία σε κάθε ζευγάρι. Όμως όταν αυτές οι διαμάχες γίνονται σε
μια ψυχρή δικαστική αίθουσα η κατάσταση από επίπονη γίνεται δραματική. Πέραν
του ότι «ανοίγουν» διάπλατα οι «πόρτες» τις οικογένειας σε τρίτους που ζουν και
αναπνέουν για gossip,
το χειρότερο είναι πως ότι λέγεται εντός της αίθουσας δεν «ξε-λέγεται», καταγράφεται και δυστυχώς ή ευτυχώς μπορεί να
είναι προσβάσιμο στα τέκνα όταν αυτά μεγαλώσουν.
Η διαφορά με τη διαμεσολάβηση είναι ότι η συζήτηση γίνεται
σε ένα δωμάτιο, μέσα σε κλειστές πόρτες, με τη συμμετοχή μόνο των δικηγόρων και
του διαμεσολαβητή, χωρίς να υπάρχουν πρακτικά, χωρίς να καταγράφονται όλοι οι
άσχημοι χαρακτηρισμοί μεταξύ των συζύγων και άλλα πολλά. Στη διαμεσολάβηση
υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά. ΔΕΝ είναι απόφαση αλλά ΣΥΜΦΩΝΙΑ.
Η περίπτωση των οικογενειακών διαφορών είναι «ταμαμ» που λέμε για τη διαμεσολάβηση καθώς το σημαντικότερο θεμέλιο της είναι η ΣΥΖΗΤΗΣΗ. Μια συζήτηση όχι με τους αυστηρούς όρους του δικαστηρίου, όχι με την βάναυσο διαδικασία της δικαστικής απόδειξης αλλά της αλληλοκατανόησης και ενσυναίσθησης. ΔΕΝ λέω πως λύνονται όλες οι υποθέσεις αλλοίμονο.
Το αν η διατροφή θα είναι 100 ευρώ πάνω ή κάτω, ε πιστεύω έχουμε τον πολιτισμό και την κουλτούρα να το λύσουμε προς όφελος των παιδιών, χωρίς να νομίζει κάποιος πως γυρίζουμε παλιό ελληνικό σινεμά στις δικαστικές αίθουσες. Η διαμεσολάβηση έχει ως βασικό εργαλείο το να ακούς τον άλλο.
Ασε να πει
αυτά που έχει να πει, να τα βγάλει από μέσα του, να ειπωθούν τα πάντα
εκατέρωθεν και μετά να καταλαγιάσουν τα πάθη και βλέποντας τα παιδικά χαμόγελα
να καταλάβουν όλοι πως το συμφέρον των τέκνων είναι η συμφιλίωση των γονέων τους
και η διατήρηση μιας εικόνας σεβασμού εκατέρωθεν. Διότι όποιος και να είναι ο άλλος,
ο/η χειρότερος/η σύζυγος αλλοίμονο μας αν αλλοιώσουμε την εικόνα στα παιδικά
ματάκια της καλύτερης μητέρας και του καλύτερου πατέρα του κόσμου.
Η διαμεσολάβηση δεν είναι απλά μια ευκαιρία για να λυθούν
αυτές οι υποθέσεις αλλά κάτι που έπρεπε να είχε γίνει πολύ καιρό τώρα, γιατί η
οικογένεια υπάρχει και μετά το διαζύγιο.
Διαμεσολαβητής
Δικηγόρος - Οικονομολόγος
www.enallaktikilisi.gr