ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ: ΘΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ;

«Επειδή η αναγνώριση της αξιοπρέπειας, που είναι σύμφυτη σε όλα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας, καθώς και των ίσων και αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων τους αποτελεί το θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο»

Ίσως προξενεί εντύπωση πως στην πρώτη παράγραφο του προοιμίου της Οικουμενικής Διακήρυξης  για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το μέγιστο αγαθό που χρήζει απόλυτης προστασίας δεν είναι η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ίδια η ειρήνη, αλλά η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια θίγεται ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Θίγεται όταν ένα 8χρονο ρακένδυτο παιδί ζητεί να καθαρίσει το τζάμι του αυτοκινήτου σου στο φανάρι και εσύ εκνευρίζεσαι για να μην στο κάνει πιο βρώμικο. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια θίγεται βάναυσα όταν πνίγονται στην μεσόγειο καθημερινά δεκάδες μετανάστες, άνθρωποι που στην πατρίδα τους είναι παρείσακτοι και στην Ευρώπη των δικαιωμάτων και της ίσης μεταχείρισης τους συμπεριφερόμαστε ως σύγχρονους σκλάβους. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια συνθλίβεται όταν στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων στοιβάζονται 8-10 σύγχρονοι σκλάβοι  σε έναν σκοτεινό χώρο 15 τμ, όχι γιατί είναι ποινικοί εγκληματίες, αλλά επειδή θέλησαν να ζήσουν το «Ελληνικό» όνειρο. Να γίνουν Ευρωπαίοι. Επειδή θέλησαν να δουλεύουν σε ένα χωράφι από τις 5 το πρωί εώς τις 7 το απόγευμα, χωρίς την προστασία κανενός εργατικού δικαιώματος,  για να καταφέρουν να αποκερδαίνουν 10 ευρώ και να στείλουν τα μισά πίσω στην πατρίδα, ώστε να ζήσει η γυναίκα και τα παιδιά τους, που θα τους συναντήσουν πάλι μετά από πολλά πολλά χρόνια.

Άρθρο 4

«κανείς δεν επιτρέπεται να ζει υπό καθεστός δουλείας, ολικής η μερικής. Η δουλεία και το δουλεμπόριο υπό οποιαδήποτε μορφή απαγορεύονται»

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια πιάνει πάτο όταν κλείνουμε τα μάτια στους άστεγους, που σκεπάζονται με ένα χαρτόκουτο για κουβέρτα. Περνάμε από δίπλα τους κάθε μέρα, αν κοιτάξουμε, κοιτάμε λίγα δευτερόλεπτα, σκεφτόμαστε «τον κακομοίρη» και στη συνέχεια το μάτι πέφτει στο iphone για να δούμε τη selfie της φιλενάδας μας με τα καινούργια της παπούτσια.

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια συνθλίβεται όταν πολύ απλά οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και φτωχοί φτωχότεροι. Συνθλίβεται όταν γράφεις την παραπάνω αράδα και αισθάνεσαι πλέον γραφικός και μόνο που τη σκέφτηκες.  Συνθλίβεται όταν είσαι εργαζόμενος σε εργοστάσιο κοπής αλουμινίου, όταν εργάζεσαι υπερωρίες, όταν είσαι κάτω από τον ήλιο και σου γλιστράει από το χέρι η φλοίδα αλουμινίου και σου κόβει το χέρι, γιατί πολύ απλά ο εργοδότης σου δεν σου επέβαλε να φοράς προστατευτικά γάντια, γιατί είσαι υποχρεωμένος την ημέρα να σηκώνεις 200 φλοίδες αλουμινίου και σου γλίστρησε η μια. Και όλα αυτά για 586 ευρώ τον μήνα.

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια συνθλίβεται όταν έχεις σπουδάσει και είσαι άνεργος. Συνθλίβεται όταν δεν έχεις σπουδάσει και είσαι άνεργος. Όταν μια οικογένεια συντηρείται από την σύνταξη της χήρας γιαγιάς. Συνθλίβεται, όταν η έλλειψη χρημάτων πάντα με έναν καταραμένο τρόπο συνδυάζεται με ένα ατύχημα, με έναν καρκίνο, με έναν πόνο.

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια συνθλίβεται όταν διαβάζεις την λέξη «respect» μόνο σε αγώνες ποδοσφαίρου και μόνον κατ’ επίφαση. Συνθλίβεται όταν τίθεται σε δημοψήφισμα ένας νόμος υπέρ ή κατά των γάμων των ομοφυλόφιλων. Όταν το δικαίωμα στην προσωπικότητα, στην ελευθερία, στην προοπτική, στην επιλογή συντρόφου τίθεται υπό δημοψήφισμα.

Στη χώρα μου σήμερα η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει υποστεί βάναυσο πλήγμα. Ένα δημοψήφισμα. Μια πρόταση δανειστών. Μια πρόταση κυβέρνησης. Κλειστές τράπεζες. Κλειστές εταιρίες. Κλειστές συντάξεις. Και το χειρότερο, το μέλλον. Τι θα φέρει το αύριο όταν εκλείπουν από το σήμερα ψήγματα προοπτικής. Άνθρωποι όλων των ηλικιών χωρίς προοπτική. Ο φοιτητής, χωρίς προοπτική εύρεσης εργασίας. Ο απόφοιτος, δίχως ενέργεια να αναζητήσει εργασία. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια εξαφανίζεται όταν ζητάς εργασία σε 20 εταιρίες και πρέπει να βρεις το κουράγιο να πας στην 21^η συνέντευξή σου. Ο πενηντάρης, που έχει δουλέψει σκληρά ως ιδιωτικός υπάλληλος που έχασε το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών του, θα χάσει ίσως και το υπόλοιπο,  αντικρίζει τα άνεργα παιδιά του δίχως να μπορεί πλέον να τα εμπνεύσει, να τους δώσει ελπίδα. Εκείνα τον βλέπουν  να καταρρέει. Ο συνταξιούχος, στήνεται στην ουρά για να πάρει 120 ευρώ να βγάλει την εβδομάδα του. Και όταν λέμε στήνεται στην ουρά, εννοούμε από τις 4 τα ξημερώματα και ενώ η τράπεζα ανοίγει μετά από 4-5 ώρες.

Άρθρο 12

«Κανείς δεν επιτρέπεται να υποστεί αυθαίρετες επεμβάσεις στην ιδιωτική του ζωή, την οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία του, ούτε προσβολές της τιμής και της υπόληψής του. Καθένας έχει το δικαίωμα να τον προστατεύουν οι νόμοι από επεμβάσεις και προσβολές αυτού του είδους»

Στην Ευρώπη των λαών η ανθρώπινη αξιοπρέπεια καταπατάται βάναυσα όταν για να βγούμε από ένα σκληρό μνημόνιο που γονάτισε όλους τους Έλληνες, πρέπει να μπούμε σε ένα ακόμα πιο σκληρό και «αναγκαίο» μνημόνιο. Σε ένα αριστερό μνημόνιο.  

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια συνθλίβεται όταν η μοναδική επιλογή είναι το άσπρο ή το μαύρο. Όταν εξαϋλώνεται το φάσμα των χρωμάτων και τίθεται ένα εκβιαστικό δίλημμα. Το μαχαίρι ή το πιστόλι. Το μαύρο ή το κατάμαυρο.  Όταν αυτό το δίλημμα έρχεται να διχάσει ακόμα περισσότερο έναν λαό καταταλαιπωρημένο, όχι μόνον στη σύγχρονη ιστορία του αλλά στο σήμερα. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια συνθλίβεται όταν άνθρωποι που έχουν την εξουσία στα χέρια τους παίζουν με τις ζωές εκείνων που τους έδωσαν την εξουσία. Όταν δεν αντιλαμβάνονται το πραγματικό διακύβευμα. Δεν είναι να διατηρήσει μια δήθεν «αριστερή» κυβέρνηση τα ποσοστά της. Δεν είναι να υφαρπάξουν με το εκβιαστικό δίλημμα «ναι» ή «όχι» τη βούληση του λαού για ένα ακόμη χειρότερο μνημόνιο. Το διακύβευμα δεν είναι μια Ευρώπη του ενός λαού. Δεν είναι να κερδίσει η Γερμανία όσο περισσότερα μπορεί. Δεν είναι το κεφάλαιο να αυξάνεται ολοένα και περισσότερο σε έναν κόσμο του «mad max», όπου ένας βασιλιάς θα ανοίγει την κάνουλα με νερό στην έρημο και ο λαός να σέρνεται και να λυσσομανάει για μια στάλα νερό.

Το διακύβευμα είναι η ανθρώπινη ελευθερία. Ανθρώπινη ελευθερία δεν είναι η σκλαβιά των εργαζόμενων στα εργοστάσια, που δεν πληρώνουν υπερωρίες. Ανθρώπινη ελευθερία δεν είναι όταν για να ασκήσει ο εργαζόμενος μια αγωγή στα δικαστήρια χρειάζεται τουλάχιστον έναν μισθό και αν θα κερδίσει. Ανθρώπινη ελευθερία δεν είναι να υπάρχει ένα παράνομο και παράτυπο αντισυνταγματικό δημοψήφισμά, που ακόμα και έτσι δεν μπορείς να πας να ψηφίσεις γιατί δεν έχεις βενζίνη να βάλεις.

Ένα μέλλον δίχως προοπτική, με απόλυτη περιφρόνηση και παραγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με επερχόμενες πράξεις βαρβαρότητας για τα δυο αναπτυσσόμενα στρατόπεδα. Ο φόβος, ο τρόμος για το αποτέλεσμα, το ότι οι «άλλοι» είναι προδότες και εμείς είμαστε πιο πολύ Έλληνες από τους άλλους Έλληνες.

ΑΡΘΡΟ 1

«Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης»

 ΝΑΙ στην Ευρώπη των λαών. Όχι στην Ευρώπη της κατάπτωσης. ΝΑΙ σε δίκαια μέτρα. ΟΧΙ στα ψέματα τύπου «θα σκίσω το μνημόνιο». ΝΑΙ στην ευημερία και τη σταθερότητα. ΟΧΙ σε ένα μέλλον ανύπαρκτο.

Όταν δεν υπάρχει ερώτημα δεν υπάρχει απάντηση. Το πιστόλι δεν πονάει, σκοτώνει αμέσως. Το μαχαίρι πονάει, σκοτώνει σιγά σιγά.

Όμως ποιος παίρνει την ευθύνη για το σήμερα. Αυτός που έθεσε το δίλημμα. Ο λαός. Αυτός ψηφίζει, αυτός εκλέγει αντιπροσώπους. Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Η έλλειψη χρημάτων όμως έχει αδιέξοδα.

Ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι πανανθρώπινο δικαίωμα. Δεν το διασφαλίσαμε όμως. Όχι τα κράτη, όχι η Ευρώπη ή ο ΟΗΕ. Δεν το διασφαλίζουμε εμείς. Εμείς στη γειτονιά μας που δεν βοηθάμε αυτούς που μπορούμε να βοηθήσουμε. Ένα ευρώ σε ένα ζητιάνο. Ένα ζευγάρι παπούτσια έξω από την «εκκλησία». Μια κερασμένη τυρόπιτα. Η «πλάτη» σε έναν πελάτη μας που δεν έχει να πληρώσει αλλά πρέπει να γίνει η δουλειά του. Ο σεβασμός του εργοδότη στον εργαζόμενο. Ένα χτύπημα στην πλάτη μπορεί να είναι αρκετό. Μια συγγνώμη για τον πόνο που έχουμε δημιουργήσει σε κάποιον.

Εδώ είμαστε. Εδώ θα είμαστε και την Δευτέρα.

Το ερώτημα που τίθεται είναι ένα.

Θα σώσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια; ΝΑΙ.