Πρόσφατα διαπίστωσα πως υπάρχει χορωδία των διαπιστευμένων
διαμεσολαβητών και ένιωσα κάπως περίεργα. Αναμφισβήτητα είναι άκρως θετικό να
υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με αφορμή το ταλέντο τους στη μουσική να
προσφέρουν κοινωνικό έργο.
Αυτό που δεν μου κάθετε πολύ καλά είναι τι συμβαίνει ακριβώς
με τη Διαμεσολάβηση. Την θέλουμε αγαπητοί μου φίλοι ή όχι.
Δυσκολεύομαι να
συναντήσω συναδέλφους δικηγόρους που να είναι ενθουσιασμένοι με τη
Διαμεσολάβηση. Και ο λόγος φυσικά είναι πασίδηλος. Φοβόμαστε αυτό που δεν
κατανοούμε. Έχουν γίνει σημαντικά βήματα όσον αφορά την εκπαίδευση των
διαμεσολαβητών. Αναμφισβήτητα είναι απολύτως θετικό όταν όλο και περισσότεροι
επιθυμούν να γίνουν διαπιστευμένοι διαμεσολαβητές. Όμως από το 2010 έχουν
περάσει πέντε χρόνια και ακόμα ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕΙΣ.
Όταν λαμβάνω μηνύματα- προσκλήσεις να λάβω μέρος σε «μεταπτυχιακά»
προγράμματα ή επιμόρφωσης από σχολές Διαμεσολάβησης
πραγματικά διερωτώμαι, τι θα απογίνει όλη αυτή η στρατιά των διαπιστευμένων
διαμεσολαβητών που δεν έχουν κάνει ούτε μια διαμεσολάβηση, διότι ουδέποτε έγινε
μια σοβαρή προσπάθεια να συνειδητοποιήσει τόσο ο νομικός κόσμος όσο και οι
πολίτες τα πραγματικά οφέλη της διαμεσολάβησης.
Όταν οι περισσότεροι απλά πιστεύουν ότι με τη διαμεσολάβηση
απλά κάθεσαι σε ένα τραπέζι και τσακώνεσαι, τότε δεν υπάρχει σωστή ενημέρωση. Επιπλέον
όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει πάντα ένα «τυράκι»
που κάποιοι κουνάνε με σκοπό όλο και περισσότεροι να θέλουν να γίνουν
διαμεσολαβητές. Το πιο σύνηθες είναι να βγαίνουν κάποια δημοσιεύματα ή να διαρρέουν
κάποιοι «κύκλοι» ότι η διαμεσολάβηση θα γίνει υποχρεωτική σε κάποιες
διαδικασίες. Οι σχολές γεμίζουν με νέους διαμεσολαβητές, και τα δημοσιεύματα
επαναλαμβάνονται μετά από 3-4 μήνες. Και ο κύκλος συνεχίζεται εν έτει 2015.
Όλα τα ανωτέρω φυσικά είναι διαπιστώσεις και όχι λύσεις. Η λύση
ίσως είναι η υποχρεωτική διαμεσολάβηση. Η διαμεσολάβηση όμως από τη φύση της δεν
είναι υποχρεωτική. Παρόλα αυτά θα έλυνε πολλά ζητήματα η υποχρεωτικότητα σε
κάποιες περιπτώσεις και κυρίως το ζήτημα το φόβου προς τη Διαμεσολάβηση. Του φόβου
κυρίως των συναδέλφων δικηγόρων που δεν μπορούν ή δε θέλουν να κατανοήσουν τα
πλεονεκτήματα της, πολύ απλά γιατί δεν γνωρίζουν τη διαδικασία.
Δυστυχώς αυτή η μετέωρη κατάσταση, έχει δημιουργήσει μια
στρατιά ανθρώπων που έχουν επενδύσει χρήματα, αλλά κυρίως ελπίδα στην
διαμεσολάβηση. Το δικηγορικό επάγγελμα έχει μεταβληθεί και το διαπιστώνουμε
κάθε μέρα. Ο πολιτισμός μας επιτρέπει να έχουμε χορωδία διαπιστευμένων
διαμεσολαβητών (θεμιτό και πολύ σημαντικό), ο νομικός μας πολιτισμός όμως δεν μας
επιτρέπει να έχουμε διαμεσολαβήσεις.
Και το πιο τραγικό είναι πως πολίτες και εντολείς μας πάντα
ρωτούν με ενδιαφέρον τι είναι η διαμεσολάβηση. Όμως οι συνάδελφοι πάντα αντιδρούν
μαγκωμένοι, «άστα αυτά, κουταμάρες είναι».
Εμείς πρέπει να κινητοποιηθούμε, εμείς όσοι αντιλαμβανόμαστε
την αλλαγή που υπάρχει στον δικηγορικό χώρο, εμείς που αντιλαμβανόμαστε πως κάτι
πρέπει να κάνουμε. Όχι μόνον όσον αφορά τη Διαμεσολάβηση αλλά και εν γένει τη
δικηγορία. Γιατί πλέον ο δικηγόρος πρέπει να προσφέρει λύσεις πραγματικές και
ρεαλιστικές στον εντολέα του, ο οποίος είναι πιο ενημερωμένος από ποτέ. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Εμείς?